ROB WIGHMAN
Geboren in de Jordaan, in Amsterdam op 20 september 1954.
Voor de basisschool al intensief met tekenen bezig evenals de andere broers, gestimuleerd door onze enthousiaste moeder.
In 1967 begonnen aan de opleiding tot lithograaf aan de Amsterdamse Grafische School en aansluitend, na vier jaar vormgeving afgestudeerd aan dezelfde school.
Direct daarna begonnen als freelance illustrator / visualizer. Veel werk gedaan voor zowel particulieren, reclamebureaus als uitgeverijen.
Vanaf 1995 ruim twintig jaar strips, cartoons en redactionele illustraties voor het jeugdblad Tsjakka! getekend.
Getrouwd met Jeanette en vader voor onze dochter Barbara en sinds een paar weken opa van Luuk.
Het is altijd nieuwsgierigheid dat me drijft. Te ervaren hoe iets voelt of werkt of hoe het zich manifesteert.
Creativiteit is voor mij een manier om op ontdekkingsreis te gaan. lk ben geboeid door bijna alles wat ik tegen kom.
Mijn eigen soort de mensen, dieren, culturen, religie, filosofie, de werking van een vleugel, de sfeer van een plein na een regenbui, auto's, landschappen, een glimlach, een geluid... het inspireert me.
In mijn werk heb ik veel technieken, ook in combinatie geleerd te gebruiken en evenzoveel diverse onderwerpen verbeeld.
Cartoons in inkt, schetsen in stift en pastel, airbrush, etsen, kleurpotlood en acrylverf. Veel stripverhalen geschreven, getekend en digitaal bewerkt.
In 1984 ontdekte ik een principe waardoor doorzichtige materialen zoals plakband in kleur kunnen worden waargenomen. Nu is het tijd om met deze techniek op ontdekkingstocht te gaan.
Geen enkel werk is een weldoordacht eindproduct maar een fase in een experiment.
Toen ik het werken met transparante tape na zoveel jaren weer oppakte, verwachtte ik er mooie beelden mee te kunnen maken. Het is inmiddels een avontuur dat me meeneemt in onverwachte richtingen.
Als een werk ontstaat is het in eerste instantie zoeken naar een weg die leidt naar een bedoeld resultaat.
Dat voelt echter niet zozeer als een bedwingen van het materiaal, het sturen, temmen met trekken en duwen. Het is meer een samenwerking waarbij ik probeer structuur aan te brengen in wat zichtbaar wordt en het materiaal me verrast met allerlei nuances.
Onzekerheid is ook hier een positieve factor omdat in het proces mijn acties nieuwe onvoorziene gevolgen en dus ook mogelijkheden scheppen.
De dynamiek zit in die interactie en het moment waarop ik het ontstaan voor een groot deel overlaat aan hetgeen het materiaal laat zien.